Van tijd tot tijd, op dinsdag, komen de leerlingen van Nueva Lengua Ze helpen met het serveren van eten aan de kinderen van de wijk Ramírez, een zeer arme wijk van Bogotá. Helaas ben ik hier pas woensdag begonnen met studeren, dus de vorige keer kon ik er niet bij zijn. Dus ik was blij dat ik er minstens één keer bij kon zijn voordat ik Bogotá verliet.

Omdat ik in het centrum woon en in de wijk Chapinero studeer, zijn de huizen in de Cerros de Bogotá voor mij een heel andere wereld. En ik ben het niet alleen; De inwoners van Bogotá hebben de neiging om deze buurten te omschrijven als een soort continent gehuld in mysterie en armoede. Dus zelfs de reis naar de buurt was een kans om van dichtbij te zien waar het allemaal om ging. Met elke bocht rond de heuvel werden de straten vuiler en de huizen meer verlaten. En met de regen die net begon, leek alles droeviger.

Toen we bij de cafetaria aankwamen, begonnen we meteen te helpen met eten, snoep uitdelen en opruimen. De waarheid is dat we eerst allemaal stil en verlegen waren. Maar beetje bij beetje, de een na de ander, begonnen we met de kinderen te praten en grapjes met ze te maken. Uiteindelijk blijkt ook dat het een goede test was in het Spaans, want kinderen slikken de woorden in en spreken veel sneller dan volwassenen.

Over het algemeen was het een geweldige ervaring om een ​​kant van Bogotá te zien waar toeristen niet eens aan denken. Het was duidelijk dat het gebied relatief vervallen en arm was, maar het was fascinerend om een ​​plek zo dichtbij te zien) 20 minuten lopen van het centrum (maar zo anders. Hoewel ik nog steeds niet kan zeggen dat ik begrijp hoe mensen hier leven, kan ik dat tenminste zeggen dat ik de Cerros de Bogotá al niet zie, een mystiek en onbelangrijk continent.)

-Het weer

Dit artikel is oorspronkelijk geschreven in Hebreeuws