Kolumbia znana jest nie tylko z doskonałej kawy, lub czerwonej, jak ją tutaj nazywamy, ale także z doskonałych i pięknych widoków z Puerto Estrella, położonego na północy kraju (a dokładniej w departamencie Rioacha) do Leticia , stolica Amazonii, gdzie znajduje się dżungla amazońska, lepiej znana jako „płuca świata”.

Ogromna różnorodność klimatu i różnorodności biologicznej w Kolumbii jest imponująca i niesamowita; biorąc pod uwagę, że znajdujemy się w TOP 10 krajów o największej liczbie gatunków. W Kolumbii zajmujemy pierwsze miejsca pod względem: ptaków (2.344 gatunki), ssaków (737 gatunków) i ryb słodkowodnych (4.155 gatunków); a o ile szacunkowa liczba istniejących gatunków owadów w Kolumbii może być zbliżona do 14.573 31,8 gatunków, stanowi to około 2021% wszystkich gatunków obecnych na świecie (Biodiversity in figures, SIB Colombia, XNUMX).

To nawet bez uwzględnienia flory, która również przedstawia dużą różnorodność gatunków w zależności od termalnych pięter występujących w całym kraju. W tym aspekcie można znaleźć największą liczbę gatunków Orchidei (ok. 3.992 gatunków), uważanych za reprezentatywny i narodowy kwiat kolumbijski, obok dobrze znanej Woskowej Palmy z Quindío.

Choć wszystko to brzmi bardzo „fajnie”, jeśli jesteś podróżnikiem, który długo nie będzie w Kolumbii, polecam miejsce położone w północno-zachodniej części stolicy w dzielnicy Engativá, Bogocie. 10 km od siedziby Nueva Lengua W Bogocie znajduje się park przyrody (siedziba ochrony niektórych gatunków flory kolumbijskiej): Ogród Botaniczny im. José Celestino Mutis, założony w 1955 roku i nazwany na cześć pamięci i pracy botanika o tej nazwie, który był odpowiedzialny badać, dokumentować i klasyfikować gatunki kolumbijskie.

13 maja tego roku odwiedziliśmy to wspaniałe miejsce z trzema studentami z kampusu Bogoty, którzy pochodzili z Kanady i Stanów Zjednoczonych, którzy byli zachwyceni od samego początku i oczekiwali tego, co zobaczą w tym miejscu. Po przyjeździe znajdujemy piękny widok na fontannę obok mostu Guadua.

Następnie jedziemy do naszego pierwszego przystanku: El Tropicario, miejsca, które zawiera niewielką część najczęstszych pięter termalnych i klimatów w kraju (paramos, suchy las, wilgotny i umiarkowany las). Zaczynamy od zimnej do ciepłej części szklarni, czyli od wrzosowisk i ich roślinności. Ta część pokazuje różne wulkany, góry i ośnieżone szczyty, które można znaleźć w różnych częściach, takich jak dobrze znana Nevado del Ruíz w departamencie Huila i część Tolimy. Coś ciekawego w tej przygodzie to niewielka roślinność i wiedza uczniów na temat frailejones, typowej flory tych obszarów i mniejszych roślin.

Kontynuowaliśmy wspinaczkę na umiarkowane i ciepłe piętra termalne, w rejonie wilgotnej i suchej dżungli Amazonki, gdzie widać było różnice między klimatem zimnym a ciepłym, te pod względem: wielkości roślin a liście docierają do większej ilości słońca i zatrzymują więcej wody.

Można było również zobaczyć reprezentacyjne liście tego obszaru, lilię wodną, ​​jedną z największych roślin, jakie można spotkać w rzekach amazońskiej dżungli. Do tego dochodzi drzewo, które ma zaledwie 2 lata i ma już ponad 10 m wysokości, które za 20 lat może urosnąć do ponad 100 m.

Już w strefie suchej środowisko było cieplejsze dzięki florze występującej na tym obszarze:

Po tym pierwszym przystanku udaliśmy się do wodospadu. Weszliśmy na kilka ścieżek pełnych różnych dużych i małych drzew. Odnajdujemy strefę palm, a następnie paproci, by dotrzeć do części drzew paramo.

Niedaleko znaleźliśmy wodospad, miejsce, które pozostawiło nas bez wielu słów do komentowania, biorąc pod uwagę, jak fascynujące jest to ukryte miejsce.

NIEWAŻNE CO: MUSIMY DBAĆ O NASZE PARKI PRZYRODNICZE I REZERWATY!

Naszym ostatnim przystankiem była Maloca, centrum kulturalne spotkań kolumbijskich społeczności tubylczych, takich jak Uitoto, które tego dnia zebrało się przed ogniskiem, które nie jest byle jakim ogniskiem, ale reprezentacją duszy matriarchy lub patriarchy tej społeczności, w tym przypadku była to dusza matki lub babci, jak ją nazywano. Coś, co wydało nam się ciekawe, to sposób wzywania społeczności: przez wielkie drewniane bębny zwane „dziadkiem i babcią”.

Choć nie była to jedyna ciekawa rzecz, wewnątrz malocy czuć było święty i magiczny klimat, w którym czuło się, że „babcia” (ognisko) nas słucha i obserwuje. Wspomniał o tym, ponieważ w chwili, gdy przyjechaliśmy, nie mieli zamiaru nas wpuścić, a płomień wyglądał, jakby miał zgasnąć, ale w momencie, gdy nas wpuścili… płomień rozpalił się sam i pozostał dopóki nie wyszliśmy