Deneyim olağanüstüydü ve Kolombiya gezisinin kalbinize ne kadar dokunabileceğini anlamak için neden yaşamanız gerektiğini kelimeler ve görüntülerle anlatmak zor.

Vakfa vardık, saat neredeyse bir olduğunda, burada Kolombiya'da öğle yemeği yeme zamanı. Büyükanne ve büyükbabalar şapelde oturuyorlardı ve bizi bekliyorlardı. Geldiğimizde alkışlarla karşılandık!

Hepimiz heyecanlandık! Hayat onlar için zor olduğu kadar problemli olmasına rağmen dünyaya gülümsemeye devam ettikleri için alkışı hak eden onlardı.

Kısa bir dua ve resmi tanışmadan sonra, çorba ve bandajita porsiyonlarını hazırlamak için hepimiz kollarımızı sıvadık: pilav, makarna, chorizo ​​​​ve salata. Hepsine canlandırıcı bir panela suyu ve bizim gülümsememiz eşlik ediyor!

Küçük bir hareketin bir insanın gününü nasıl değiştirebileceğini görmek harika!

Bu büyükanne ve büyükbabalar yaşlı insanlardır (abuelitos İspanyolca'da büyükanne ve büyükbaba anlamına gelir), maalesef artık akrabaları olmayan yoksul insanlardır. Hükümetten asgari düzeyde parasal destek alıyorlar (yaklaşık 120.000 peso, ayda 35 avrodan az), bu da kirayı zar zor karşılayabiliyor. Birçoğu, yağmur yağdığında suyun girdiği harap veya ahşap evlerde yaşıyor. Ve neredeyse herkes için, tüm gün boyunca karşılayabilecekleri tek yiyecek bu.

Ama herkes, kimse hariç, hepimizi selamladı, gülümseyerek, kucakladı ve teşekkür etti!

Onlar için bir İtalyan, Fransız, Koreli, Brezilyalı veya İngiliz birini görmek olağanüstü bir olaydı. Ve bize, kendileri için çok "egzotik" olan bu kelimeyi nihayet telaffuz etmemizi gururla, "Teşekkür ederimuuuu" demeleri, hepimize kalplerimizi açtı.

Roberta Padroni tarafından

Bu blogdaki tüm yazılar okulumuzun öğretmenleri ve İspanyolca öğrenmek için Kolombiya'ya gelen farklı ülkelerden öğrenciler tarafından yazılmıştır.
“Sen de seyahat ediyorsun ve İspanyolca öğreniyorsun. NUEVA LENGUA"

Síguenos en nuestras sosyalleşiyor: